Second Opinion

En dan ben je alweer ruim een jaar verder. Inmiddels vele onderzoeken verder. Niets te vinden, niets te zien. Volgens alle resultaten kerngezond, zelfs gezonder dan voor de operatie en chemospoeling. Maar waar komt dan die pijn en misselijkheid vandaan? De artsen weten het niet meer en geven aan dat je er maar mee moet leren leven. 

Dan stort je wereld nog een keer in, niet omdat je weer kanker hebt, maar omdat je moet leren leven met klachten waar volgens de artsen niets aan gedaan kan worden. De kwaliteit van leven is niet meer wat het geweest is. Door de pijn en misselijkheid wordt alleen vloeibaar eten, lees smoothies en soepjes, verdragen. Als je thuis bent geen enkel probleem, maar gezellig mee uit eten, mee naar een bbq, een stukje taart op een verjaardag, dat zit er allemaal niet meer in. Je sociale leven wordt heel erg beperkt. En hoe positief je ook probeert te blijven, het doet verschrikkelijk veel pijn als je anderen ziet genieten van een lekker bord eten en jij daar met een kommetje soep naast zit.

En dan de goed bedoelde opmerkingen van mensen om je heen: je gaat dan gewoon mee voor de gezelligheid; wel goed voor de lijn; je ziet er hartstikke goed uit, waar maak je je druk om. Ze bedoelen het allemaal goed en zo probeer je het ook op te vatten, maar eenmaal thuis stort je in en voel je je ellendig. 

Omdat ik wist dat dit leven niets voor mij zou zijn en ik hier niet aan zou kunnen wennen zonder hulp heb ik er bij de artsen op aangedrongen dat er een second opinion uitgevoerd zou worden. Hier hebben ze mee ingestemd en de doorverwijzing naar het MUMC+ was binnen 24 uur geregeld. Naast de verwijzing voor een second opinion kreeg ik ook een verwijzing naar een medisch psycholoog. De laatste staat me vooral bij met het accepteren van hoe het nu gaat en wat niet meer terug gaat komen, maar wat nog wel mogelijk is. 

16 juni 2025 was de dag dat ik de afspraak had bij het MUMC+. Daar voelde ik me gezien en gehoord. En aan het eind van het gesprek was duidelijk dat het niet tussen mijn oren zit, maar dat er daadwerkelijk iets niet goed zit. Dit geeft zo'n opluchting dat ik weer positief naar het leven kan kijken. Nu eerst starten met nieuwe medicatie tegen misselijkheid. Deze lijkt aan te slaan en de misselijkheid is al een heel stuk minder. De pijn wordt op een later moment aangepakt, daarvoor moeten er eerst nog extra onderzoeken uitgevoerd gaan worden. Ik heb er vertrouwen in dat het weer goed gaat komen, wellicht met wat beperkingen op het gebied van eten en drinken, maar dat overleven we wel weer. 

Wat ik heb geleerd van dit hele proces is, is dat je je nooit zomaar moet neerleggen bij wat de artsen zeggen. Ga op zoek naar informatie bij stichtingen, belangenverenigingen, je zorgverzekeraar en je arts. Er is veel meer mogelijk dan je denkt en het is niet erg dit aan te geven bij je eigen arts. Geef niet op!!